Sulmi i fundit mbi Kongresin amerikan shërbeu si një thirrje zgjimi: Vitet e presidencës së Donald Trumpit, jo vetëm që e lanë Amerikën thellësisht të ndarë, ata gjithashtu e kanë shndërruar në një teatër të dhunës politike.
Ndikimi i presidentit Trump në botë në përgjithësi ka qenë i njëjtë. Ndërsa i dorëzon pushtetin Joe Bidenit, të mërkurën – megjithëse me ngurrim – ai gjithashtu i jep pasardhësit të tij një botë shumë më të rrezikshme sesa ishte katër vjet më parë, raporton cnn.
Në fillim të vitit 2020, Buletini i Shkencëtarëve Atomikë prapa orës simbolike Doomsday lëvizi kohën për 100 sekonda, duke treguar që bota ishte më afër asgjësimit sesa kishte qenë në çdo kohë që nga Lufta e Dytë Botërore, transmeton Telegrafi.
Në vlerësimin e tyre, ata konsideruan kërcënimin e konfrontimit bërthamor, ndryshimin e klimës dhe teknologjitë përçarëse. Sigurisht, jo çdo kërcënim që ata tregojnë është rezultat i një politike të Trumpit. Por ato që kanë qenë ishin jashtëzakonisht të rëndësishme.
Një botë më e nuklearizuar
Një nga më të rëndësishmet e këtyre politikave ishte tërheqja e republikanit nga marrëveshja bërthamore e Iranit në vitin 2018. Pakti – ndërmjetësuar nga administrata e presidentit, Barack Obama dhe pesë kombe të tjera – u mirëprit gjerësisht si një përparim në një sfidë sigurie prej dekadash.
Në këmbim të një lehtësimi të sanksioneve ekonomike, Teherani ra dakord të kufizojë rezervat të pasuruar të uraniumit në 300 kilogramë, një reduktim prej 98 për qind dhe nivelet e mbuluara të pasurimit në 3.67 për qind. Derisa Trump u tërhoq, Irani ishte në përputhje.
Por pa SHBA-të në marrëveshje, Irani është kthyer në mënyrat e tij të vjetra. Tani ka të grumbulluar më shumë se 2.4 tonë uranium të pasuruar – 12 herë sa lejohet marrëveshja. Tani po pasuron uraniumin me 20 për qind, më afër nivelit të nevojshëm për të prodhuar një armë atomike.
Dhe javën e kaluar, ajo tha se po hetonte prodhimin e metalit uranium, një përbërës që mund të përdoret në armët bërthamore.
Fushata e “presionit maksimal” të Trumpit mbi Iranin, që përfshin akoma më shumë sanksione, ka shkaktuar kryesisht vuajtje tek iranianët e përditshëm dhe ka bërë pak për të parandaluar ambiciet bërthamore të Teheranit ose programin e tij të raketave.
Shkeljet e marrëveshjes nga Irani i japin vendit më shumë fuqi në bisedimet me administratën e ardhshme të Bidenit. Të dy palët duan të ruajnë marrëveshjen, por Biden është nën presion për të adresuar njëkohësisht programin e raketave balistike të vendit. Irani thotë se nuk do të rinegociojë kushtet e marrëveshjes dhe do të fillojë të zbatojë vetëm kur SHBA të lehtësojë sanksionet.
“Do të jetë e vështirë ta fusësh atë xhind përsëri në shishe”, tha Drejtori i Programit të Grupit Ndërkombëtar të Krizave për Lindjen e Mesme, Joost Hiltermann.
“E gjithë kjo ka shkaktuar një përgjigje nga Irani që çoi në një përshkallëzim të dhunës në Lindjen e Mesme, duke folur gjerësisht, deri në pikën që pamë disa incidente ku gjërat mund të kishin goditur në një mënyrë madhore. Ata nuk , kështu që ne ishim me fat. Por në thelb, ky ishte fat”, tha ai.
Në vitin 2019, Irani rrëzoi një dron amerikan në hapësirën ajrore ndërkombëtare në ngushticën e Hormuz.it Një sulm në të njëjtin vit në objektet e naftës Aramco në Arabinë Saudite, një aleat kryesor i SHBA-së, u fajësua gjerësisht për Iranin. SHBA vrau komandantin e lartë iranian, Qasem Soleimani në tokën Irakiane në janar të 2020 në një sulm me dron, duke i sjellë të dy armiqtë në prag të luftës.
“Këto incidente mund të kishin shkaktuar një përshkallëzim më të gjerë. Ajo bëri në disa raste, si p.sh. kur iranianët hapën zjarr në drejtim të kampeve ushtarake irakiane ku ishin bashkë-vendosur ushtarët amerikanë, pas vrasjes së Soleimanit”, tha Hiltermann.
Sulmi me raketa, vetëm disa ditë pas vrasjes së Soleimani, la më shumë se 100 ushtarë me lëndime traumatike të trurit. Një sulm me raketa iraniane në një bazë tjetër në mars vrau dy amerikanë dhe një ushtar britanik.
Ashtu siç Teherani ka përdorur vitet e Trumpit për të forcuar pozicionin e tij për negociata, po kështu edhe Pyongyangin. Në një kongres të partisë në pushtet javën e kaluar, udhëheqësi i Koresë së Veriut Kim Jong-un përplasi një listë ambicioze të armëve dhe raketave të reja bërthamore që vendi i tij po ndjek.
Pas një fillimi të ashpër të marrëdhënieve të Koresë së Veriut me SHBA-të nën Trumpin – në të cilën presidenti kërcënoi në mënyrë të kujtueshme Pyongyangun me “butonin e tij të madh” dhe e quajti Kim “Njeriu me Pak Rocket” – udhëheqësi i ri i Koresë së Veriut arriti të merrte atë që babai e kishte ëndërruar për vite me radhë: një takim ulur me një president të SHBA-së.
Bisedimet e Trumpit me Kimin përfunduan me ndaljen e testimit të raketave, por dallimi i tij me udhëheqësin e Koresë së Veriut ka dështuar gjerësisht. Tri takime midis dy burrave nuk dhanë shumë rezultate për sa i përket denuklearizimit aktual. Në vend të kësaj, ata i dhanë Kimit çmimin më të rëndësishëm të kohës.
Që kur marrëdhëniet u prishën midis Pyongyangut, Uashingtonit dhe Seulit, ekspertët e armëve besojnë se Koreja e Veriut ka rritur arsenalin e saj bërthamor dhe raketor. Sipas Institutit Ndërkombëtar të Kërkimeve të Paqes në Stokholm (SIPRI), Koreja e Veriut kishte rreth 10 koka bërthamore në 2016, para zgjedhjes së Trumpit. Tani ka midis 30 dhe 40, sipas SIPRI.
Kjo i lë dy nga aleatët më të shquar aziatikë të Uashingtonit, Korenë e Jugut dhe Japoninë, brenda rrezes së raketave të Pyongyangut, përfshirë armët e mundshme bërthamore. Territori amerikan i Guamit, në teori, është gjithashtu në një distancë goditëse, transmeton Telegrafi.
Ka pak të dhëna se çfarë mund të bëjë Biden në Korenë e Veriut. Ai dhe presidenti, Barack Obama nuk bënë asnjë përparim me shtetin korean gjatë tetë viteve të tyre në detyrë, duke vazhduar një politikë të qëndrueshme të SHBA-së për të injoruar kryesisht vendin dhe kërcënimet e tij. Ata përqendruan përpjekjet e tyre të kontrollit të armëve bërthamore në Iran.
Por nuk është një kërcënim që mund të injorohet. Në vendimin e tij të tmerrshëm mbi nivelin e kërcënimit bërthamor në vitin 2020, Buletini i Shkencëtarëve Atomikë tha se bota ishte “duke ecur në gjumë në rrugën e saj përmes një peizazhi bërthamor të sapo paqëndrueshëm”.
“Kufijtë e kontrollit të armëve që kanë ndihmuar në parandalimin e katastrofës bërthamore për gjysmën e shekullit të fundit janë duke u çmontuar në mënyrë të qëndrueshme”, shkroi ajo.
Në kushtet e Rusisë, të gjitha, përveç një marrëveshje të epokës së Luftës së Ftohtë me SHBA-në për kontrollin e armëve bërthamore mbeten të paprekura. Trumpi tërhoqi SHBA-të nga traktati dypalësh i Forcave Bërthamore me Distancë të Mesme (INF), pasi Rusia testoi një raketë me një distancë prej 2.500 kilometra (rreth 1.550 milje).
Traktati ndaloi raketat balistike dhe ato me rreze prej 500 deri në 5,500 kilometra. Uashingtoni dhe aleatët e tij të NATO-s ranë dakord se Rusia kishte shkelur marrëveshjen. Moska akuzoi SHBA-të për prishjen e marrëveshjes.
Marrëveshja e vetme bërthamore e lënë midis dy vendeve është starti i ri, një marrëveshje që skadon në 5 shkurt, vetëm 16 ditë pasi Biden merr detyrën.
Të dy palët kanë treguar një gatishmëri për të zgjatur traktatin, por për sa kohë dhe me çfarë kushtesh është akoma në ajër. Arritja në një vend konsensusi mund të përtypë një pjesë të kohës së administratës së re ndërsa merret me pandeminë, një ekonomi marramendëse dhe dhunë politike në shtëpi.
Rusia tha të premten se po fillonte gjithashtu procesin gjashtë-mujor të tërheqjes nga Traktati i Qiejve të Hapur, një marrëveshje e vitit 1992 që lejoi fluturime zbulimi mbi hapësirën ajrore të hapësirës ajrore të anëtarëve të saj për të marrë informacion mbi aktivitetet ushtarake. Ideja ishte të ndërtohej besimi dhe transparenca midis anëtarëve dhe të parandalohej konflikti midis tyre.
SHBA u tërhoq zyrtarisht nga marrëveshja me 34 anëtarë në nëntor. Rusia tani thotë se pa SHBA-në, traktati është me të meta. Është e shqetësuar se anëtarët e saj mund të ndajnë informacion me Amerikën.
Një botë më e rrezikshme e dezinformimit
Fundi i traktatit INF dhe erozioni i Qiejve të Hapur mund të bëjë për një botë më të rrezikshme ushtarakisht, por politika e jashtme dhe strategjitë e mbrojtjes së Rusisë nuk sugjerojnë se vendi në të vërtetë po kërkon për më shumë konflikte, tha Emily Ferris nga Instituti Mbretëror i Shërbimeve të Bashkuara për CNN-in.
Një kërcënim më i madh mund të jetë forca e Rusisë në fushatat dezinformuese dhe sulmet kibernetike për të përhapur ndikimin e saj jashtë vendit, një problem që u godit kur agjencitë e inteligjencës amerikane konfirmuan se Rusia kishte ndërhyrë në zgjedhjet e vitit 2016.
Natyra e botës kibernetike gjithashtu i jep Rusisë shumë mbulim, pasi gjurmimi i sulmeve përsëri në shtetin rus mund të jetë i vështirë.
Disa agjenci amerikane thanë muajin e kaluar se ishin goditur nga një shkelje masive e të dhënave pasi shkarkuan atë që ata menduan se ishte një azhurnim në platformat e tyre të IT të siguruara nga kompania me bazë në Teksas SolarWinds.
Rreth 18 mijë klientë të SolarWinds shkarkuan pa dashje malware që u përdor më pas për të sulmuar në sistemet e tyre, në një sulm kibernetik mahnitës për agjencitë e inteligjencës amerikane që thonë se ishte “me gjasë ruse me origjinë”. Zyrtarët ende nuk e kuptojnë plotësisht masën e sulmit, i cili depërtoi në dhjetëra rrjete qeveritare.
“Në Rusi, ideja e luftës së informacionit është shumë mirë e vendosur, madje që nga kohërat e hershme Sovjetike. Ideja e PR e zezë dhe propagandës, dhe gjetja e informacionit mbi kundërshtarin tuaj është një koncept absolutisht i mirë-vendosur. Dhe lufta kibernetike ju jeni duke parë tani është vetëm një modernizim i kësaj. Është diçka që rusët e kanë përsosur dhe janë mjaft të mirë në të”, tha Ferris.
Kjo shpërndarje e përhapur e informacionit të rremë dhe skepticizmi i fakteve janë provuar të rrezikshme gjatë gjithë presidencës së Trumpit. Pretendimet e mëparshme të republikanit se COVID-19 ishte më pak e rrezikshme se gripi pa dyshim që kontribuuan në krizën shkatërruese shëndetësore të vendit.
Pretendimet e pabazuara se zgjedhjet e vitit 2020 ishin vjedhur motivuan mijëra të marshonin në Capitol Hill, në një protestë që u kthye shpejt në një trazirë të dhunshme dhe vdekjeprurëse.
Rusia merr një qasje më delikate. Ai përdor artikuj të lajmeve të rreme, trolle të mediave sociale dhe një shërbim të lajmeve në rritje në gjuhën angleze për të shtyrë ndikimin e saj në vende si Evropa Lindore, apo edhe Britania e Madhe gjatë debatit të saj për Brexit.
Bota e humbi liderin
Armiqtë e Amerikës kanë kapur ngjarjen në Kongresin amrikan për të justifikuar veprimet e tyre shtypëse në shtëpi dhe për të formuar gishtin moralist të SHBA-së si hipokrite.
Hu Xijin, redaktori i Global Times, në pronësi të shtetit të Kinës, pyeti amerikanët në një postim në Twitter nëse ata ende e njihnin vendin e tyre “Si mundet që populli kinez të vazhdojë të adhurojë SHBA-së?”.
Vitet e Trumpit kanë bërë pak për të ngadalësuar agresionet e Kinës në rajon ose ngritjen e saj, parë gjerësisht nga zyrtarët amerikanë si një kërcënim për dominimin e vendit të tyre.
Kina luftoi konfliktin e saj më të përgjakshëm në dekada me Indinë për një kufi të përbashkët – dhe të diskutueshëm – në Himalajet. Ai kërcënoi vazhdimisht sovranitetin e Tajvanit. Gumëzhiti ishujt e kontrolluar nga Japonezët në Detin e Kinës Lindore.
Ai denoncoi masivisht Hong Kongun në vitin e kaluar me Ligjin e tij të Sigurisë Kombëtare, duke privuar Hong Kongun nga liritë civile të gëzuara.
Pavarësisht sanksioneve të saj dhe bisedave të ashpra për Kinën, administrata e Trumpit nuk ka qenë në gjendje të mbështesë vendin për çështje si të drejtat e njeriut. Në Xinjiang, miliona ujgurë janë dërguar në të ashtuquajturat kampe “riedukimi”. Trumpi e ka përfunduar mandatin me marrëdhëniet në nivelin më të ulët të të gjitha kohërave.
Dhe shtyrja e çështjeve si të drejtat e njeriut dhe sovraniteti i fqinjëve të Kinës mënjanë për të bërë biznes me fuqinë botërore në rritje po bëhet një normal i ri. Një marrëveshje paraprake investimi midis Bashkimit Evropian dhe Kinës, mbi kundërshtimet e ekipit të Bidenit, është një shembull. Ai gjithashtu tregon se si shqetësimi për interesat e Uashingtonit, dikur në krye të Brukselit, është zvogëluar nga katër vjet Trump.
Vetë Biden u duk se e njohu këtë në një fjalim në fund të muajit të kaluar, duke vërejtur se SHBA-të do të duhej të “rifitonin besimin dhe besimin e një bote që ka filluar të gjejë mënyra për të punuar rreth nesh ose pa ne”.
Nëse Biden ose Pekini po kërkon një rivendosje, ka hapësirë të konsiderueshme për një, por ka të ngjarë të jetë në përputhje me kushtet e Kinës.
Sharon Squassoni, i Institutit për Politikë Ndërkombëtare të Shkencës dhe Teknologjisë të Universitetit George Washington, tha se rruga përpara e Bidenit është rigjenerimi në diplomaci dhe përdorimi i ekspertizës së tij të politikës së jashtme për të punuar me vende si Rusia dhe Kina, në vend që të pozicionojë SHBA si përherë kundër tyre.
“Ne kemi Biden duke ardhur me dekada përvojë në politikën e jashtme dhe një stol të thellë dhe të thellë lidhjesh, njerëz që kanë kaluar tërë jetën e tyre duke u shqetësuar për këto çështje”, tha Squassoni, i cili punoi në administratat e Bush Sr., Clinton dhe Obama.
