Duhet ta kuptojmë njeher e pergjithmon se forca e shtetit kriminal e korruptiv e mund Drejtesinë. Prandaj koha e ka treguar te verteten e perhershme. Se as rruga s’është rrugë, as jeta s’është jetë. As njeriu s’është njeri, as koha s’eshtë kohë.
As politika s’eshtë politikë. As as shteti s’eshtë shtet. As bota s’eshtë botë. As njerëzimi s’eshtë njerezim. As religjioni s’eshtë religjion. Nese nuk krijohen mbi testamentin e Drejtesisë. Per mirëqenjen e njeriut.
Se një rrugë qe eshtë me baltë veshtirë kalohet se eshtë plot me dilema e pikëpyetje momenteve te interesit, të babesisë e te padrejtesisë.
Ku njeriu i drejt behet viktimë e i shar e i pershar e varr i perherhershem. Botës se kthyer ne teater intrigash.
E vetëdia e njeriut determinohet nga baza materiale. Se pasuria te ben te fort e te ngritë lart e te ulë ne ball te oxhakut edhe nese je idiot hajn, cub e injorant.
Gjithëashtu edhe vetëdia kombetare e shteterore fuqinë e vet e mbeshtet te bazen ekonomike.
Se varferia e uria e roberon e nenshtron shpirtin e njeriut. E sundimtaret e regjimet totalitare per te jetuar gjatë e donë popullin e varfer. Pra te nenshtruar.
Se koka ulet e dora mbetet e shtrirë per lemoshë. E njeriu ateherë behet skllav e rob e i heshtur e i patueshem para te pasurit perdhunuesit e idiotit.
Lumturi as gezim s’ka perpara ketij nenshtrimi e poshterimi. Ne kete mjegullnajë megalomane. Ku lufta behet per sundim e dominim.
E popupulli heshtë para padrejtesisë qe i behet.
Duke jetuar i gjunjezuar nen pushtetin e thenjes popullore “si me pas si mos me pas” qe ka domethenjen e nenshtrimit.
Kjo eshte filozofi politike e misterje e jetes roberuese.
Jo vetem njeriu por edhe natyra domosdoshmerisht sterkeqet gjelberimit te zi. Se denatyrizohet e shkatrrohet e humb edhe dashuria per te.
Si njeriu para varferisë, e skamjes. Ku i duket si me jetuar si me vdekur.
Ne kete rrugë me baltë te hipokrizisë qe mendohet qe te ngritë por eshtë si shpata me dy teha se njeriu hynë ne kete rrugë me fytyrë e del i pa fytyrë.
