Nuk është aspak e zakonshme që kreu i CIA-s të shkruajë një artikull të gjatë për të shpjeguar qëndrimin e tij mbi krizën më serioze ndërkombëtare në të cilën është përfshirë agjencia e huaj amerikane.

Por kjo është ajo që William Burns bën sot në Punët e Jashtme, në dorën e tij.

Burns e quan luftën e Rusisë kundër Ukrainës një dështim dhe njofton se e konsideron të plotë transformimin e Moskës në një vasal të Kinës.

Por ai gjithashtu pranon se ne po kalojmë në një botë në të cilën Shtetet e Bashkuara nuk gëzojnë më epërsi të pakundërshtueshme.

“Rritja e revanshizmit kinez dhe rus paraqet sfida të rëndësishme gjeopolitike në një botë ku Shtetet e Bashkuara nuk gëzojnë më epërsi të pakundërshtueshme.”

Burns është i bindur se epoka e Luftës së Ftohtë përfundon me të vërtetë vetëm më 24 shkurt 2024, me pushtimin e Ukrainës, i cili megjithatë shënon hyrjen në një territor të shkretë dhe të pasigurt, një tokë e shkretë politike.

Çelësi i parë për të gjetur se si të jetosh atje është edhe të kuptuarit e psikologjisë së Putinit: dëshira e tij për të kontrolluar Ukrainën buron nga besimi i tij se pa një kontroll të tillë, Rusia nuk mund të jetë një fuqi e madhe dhe ai nuk mund të jetë një udhëheqës i madh rus.

Megjithatë, ndërhyrja në Ukrainë doli të ishte një dështim për Rusinë.

Epoka e pas Luftës së Ftohtë – shpjegon ai – përfundoi përfundimisht në momentin që Rusia pushtoi Ukrainën në shkurt 2022.

“Unë kam kaluar pjesën më të madhe të njëzet viteve të fundit duke u përpjekur të kuptoj kombinimin e djegshëm të pakënaqësisë, ambicies dhe pasigurisë që mishëron presidenti rus Vladimir Putin”.

“Një gjë që kam mësuar është se është gjithmonë gabim të nënvlerësohet fiksimi i tij për të kontrolluar Ukrainën dhe zgjedhjet e tij. Pa këtë kontroll, ai beson se është e pamundur që Rusia të jetë një fuqi e madhe ose që ai të jetë një udhëheqës i madh rus. Ky fiksim tragjik dhe brutal i ka sjellë tashmë turp Rusisë dhe ka ekspozuar dobësitë e saj, nga ekonomia e saj njëdimensionale deri te fuqia e saj e fryrë ushtarake dhe sistemi i saj politik i korruptuar”.

Lufta ruse provokoi gjithashtu një reagim ukrainas, i cili ishte i vështirë për t’u parashikuar në këtë shkallë: Pushtimi i Putinit ndezi vendosmërinë dhe vendosmërinë që të lë pa frymë nga populli ukrainas.

“Unë e pashë guximin e tyre nga dora e parë gjatë udhëtimeve të shpeshta të luftës në Ukrainë, të shoqëruara nga sulmet ajrore ruse dhe imazhet e gjalla të këmbënguljes dhe zgjuarsisë ukrainase në fushën e betejës.”

Teknikisht, Rusia dhe Putini tashmë kanë dështuar, beson Burns.

Me këto të dhëna në dorë: Lufta e Putinit ka qenë tashmë një dështim për Rusinë në shumë nivele. Qëllimi i tij fillestar për të pushtuar Kievin dhe për të nënshtruar Ukrainën doli të ishte marrëzi dhe iluzion. Forcat e saj të armatosura pësuan dëme të mëdha.

Të paktën 315 mijë ushtarë rusë janë vrarë ose plagosur, dy të tretat e inventarit të tankeve ruse të paraluftës janë shkatërruar dhe programi i lavdëruar i Putinit për modernizimin ushtarak prej dekadash është shkatërruar. E gjithë kjo është rezultat i drejtpërdrejtë i trimërisë dhe aftësisë së ushtarëve ukrainas, të mbështetur nga mbështetja perëndimore.

Dhe çmimet për ekonominë ruse janë po aq të larta: tashmë duke qenë, në fakt, një shërbëtor i Kinës.

“Ekonomia ruse po vuan pasoja afatgjata dhe vendi po vulos fatin e tij si një vasal ekonomik i Kinës. Ambiciet e pakufishme të Putinit dështuan në një mënyrë tjetër: ato e shtynë NATO-n të bëhej më e madhe dhe më e fortë” (Nato, e cila, në fakt, ishte e mbushur me ndarje të brendshme dhe dobësi përpara pushtimit në shkallë të gjerë).

Një çmim tjetër, të cilin e harrojmë (falë propagandës ruse në Perëndim dhe idiotëve të saj të dobishëm), është se sa shumë e ka dobësuar lufta Putinin brenda vendit: Lufta e tij në Ukrainë po gërryen në heshtje fuqinë e tij në shtëpi.

Rebelimi jetëshkurtër i nisur qershorin e kaluar nga udhëheqësi mercenar Yevgeny Prigozhin ofroi një vështrim në disa nga mosfunksionimet që fshihen pas imazhit të kontrolluar me kujdes të Putinit.

Për një lider që ka ndërtuar me shumë mundim një reputacion si arbitri i rendit, Putini u shfaq i përmbajtur dhe i pavendosur ndërsa kryengritësit e Prigozhin-it shkonin drejt Moskës.

Për shumë anëtarë të elitës ruse pyetja nuk ishte aq shumë nëse perandori nuk kishte rroba, por përse po merrte kaq shumë kohë për t’u veshur. A është i veshur patjetër tani? Mbetet shumë e dyshimtë.

Në këtë kontekst, Putini po rigjeneron me forcë «prodhimin e mbrojtjes së Rusisë – me komponentë kritikë që vijnë nga Kina, si dhe armë dhe municione nga Irani dhe Koreja e Veriut – dhe vazhdon të vë bast se koha është në anën e tij, se mund të dobësojë Ukrainën dhe të konsumojë nga mbështetësit e saj perëndimorë.

Por nuk është një besim plotësisht i bazuar, Trump apo jo Trump (që padyshim Burns nuk e përmend emrin). Çështja është se shteti i thellë amerikan është thellësisht i bindur se, sipas fjalëve të Burns, “sfida e Ukrainës është të minojë arrogancën e Putinit dhe të demonstrojë koston e lartë për Rusinë e konfliktit të vazhdueshëm”, por këtu Burns çuditërisht dhe plotësisht publikisht thotë diçka për atë që ne mund të presim: sulme të thella prapa linjave të armikut, jo më kërkim obsesiv për të shtënë përpara në front.

Kostoja e lartë për Rusinë i imponohet “jo vetëm duke bërë përparim në vijën e parë, por edhe duke nisur sulme më të thella pas saj dhe duke fituar vazhdimisht terren në Detin e Zi. Në këtë kontekst, Putini mund t’i kthehet kërcënimeve bërthamore dhe do të ishte budallallëk për të përjashtuar plotësisht rreziqet e përshkallëzimit. Por do të ishte po aq marrëzi të frikësoheshe në mënyrë të panevojshme nga këto rreziqe”.

Nuk është aspak sekret, për thuajse të gjithë analistët, se si kërcënimi i përshkallëzimit është larguar në mënyrë instrumentale nga të gjithë idiotët e dobishëm Putinianë përreth, nga Moska në botën perëndimore, te “pacifizmi” evropian.

Receta për të vazhduar ndihmën e Ukrainës me armë dhe para u shërben interesave amerikane, jo i dëmton ato. Dhe me shpenzime minimale (“më pak se 5% e buxhetit të mbrojtjes amerikane”), sepse i dërgon një mesazh të qartë shefit të vërtetë të gjithë kësaj: Kinës së Xi Jinping.

“Gatishmëria e Shteteve të Bashkuara për të thithur dhimbjen ekonomike për të kundërshtuar agresionin e Putinit – dhe aftësia e saj për të mobilizuar aleatët për të bërë të njëjtën gjë – kundërshtoi fuqimisht besimin e Pekinit se Amerika ishte në rënie përfundimtare”.

Xi ka vënë bast për këtë edhe më shumë se Putini.

“Një nga mënyrat më të sigurta – përfundon kreu i CIA-s – për të rindezur perceptimin kinez të pamaturisë amerikane dhe për të nxitur agresionin kinez do të ishte braktisja e mbështetjes për Ukrainën. Mbajtja e mbështetjes materiale për Ukrainën nuk është në dëm të Tajvanit, nëse diçka tjetër dërgon një mesazh të rëndësishëm të vendosmërisë së SHBA-ve për të ndihmuar Tajvanin.”

Nëse armët janë atje, dhe Amerika është atje, Evropa dhe Tajvani janë më të sigurta dhe boshti i diktatorëve është i kufizuar dhe i dënuar të mos kalojë në Perëndim. Përndryshe, gjithçka do të bëhej e mundur përveç paqes