Ka kohë që pyes fëmijët a mësojnë më vjersha përmëndësh? Shumë thonë prerë jo, disa thonë mësojmë për festa e disa pyesin pse ti mësojmë?
Këto përgjigje më therin kujtimet, ato të vegjëlisë e deri vonë të fëmijëve të lagjes, të atyre që ndonjëherë në mëngjes dëgjoje në bisedat e tyre pyetjen, e ke mësuar përmendësh?
Nuk dua të bëj analizë, a duhen apo s’duhen mësuar, me zgjedhje të lirë apo jo, me detyrim kurrsesi jo. Por dua të ndaj eksperiencën time, kur mësoja vjershat ndjeja enocion kur i recitoja para klasën, zgjohesha herët në mëngjes dhe e përsërisja para pasqyrës pa u zgjuar prindërit, mezi prisja të vinte ora e leximit dhe të interpretoja para shoqeve dhe shokëve te klasës. Ne i thonim në kor, po në kor merrnim mesazhin, forcimin e emrit të autorit apo vargjeve të tij në kujtesën e njomë, e cila dhe sot i ruan ato momente të bukura.
Po sot kush e vrau emocionin e fëmijërisë, e vjershave në grup, e vargjeve plot epizëm dhe dashuri, plot humanizëm dhe dlirësi, plot fëmijëri dhe ëndërra. Sot nuk u këndohet më ndër sy fëmijëve, sa me fat ato që kishin dhe mësueset e bukura dhe të dashura, e thonin me dëshirë që shkonin në prova për të mësuar për festat e nëntorit apo fundvitit, dashuria e bënte të mirë çdo ditë nxënësin e disa viteve më parë.
Për cilin autor mund të fladësh nëse nuk i di disa vargjet e tij, si mund ta sjellësh në kujtesë nëse nuk të kthejnë vargjet e tij autorin në cdo bisedë që bën për letërsinë.
Sot kemi shumë përkthime, shumë mundësi për të blerë libra, kemi google për ti gjetur autorët menjëherë, vetëm dëshirë nuk kemi. Po e largojmë poezinë nga kujtesa, nga fëmija, e bashkë me të dhe mesazhin, njeriun, gjendjen, përmbajtjen, po lëmë autorin dhe kopertinën si çdo gjë pothuajse fasadë e jashtme si ditët dhe njerëzit e kësaj kohe…
