Shkruan: Ilire Vinca
Në vend të përshëndetjes!
Në orët e vona, mora lajmin e trishtuar që Luani na la…. na la!
Po cfare na la Luani?
La motrën time, gruan e tij Lauretë, femijët Lurianen, Fjollën, Drinin e Erëzën, mbesën Vivienne e nipin Ian.
Cfarë tjetër na la Luani?
Na la të shkrirë në bronz, të vërtetën e historisë kombëtare, lutjen e duarve të shpresës, Nënë Terezen, Hasjanen, Fenixin, Fehmi Aganin, Isë Boletinin, figurat më të ndritura te kombit, bashkë me ata qe s”deshën e s’lejuan ky komb te zhbëhej nga lufta e agresorit.
Te shkrire në bronz, një histori të shpresës, luftës e të lirisë.
Në bronz, na la Luani, testamentin e tij prej 180 skulpturash, që flasin e thonë në heshtje, jam këtu në çdo gdhendje, do të vazhdoj të qëndroj i fortë në këtë dhé, për këtë dhé e mbi këtë dhé.
Kështu zgjodhi te na linte Luani, kështu zgjodhi të vuloste ekzistencën e tij, pikërisht kështu! Kështu gdhendi përjetesisht emrin e tij Luan Mulliqi!
I përjetshëm do të mbetet kujtimi për të!
