Rexhep Maksutaj është tërhequr nga jeta familjare dhe shoqërore .Ky shkrim lamtumire që ndjekni më poshtë e mora guximin ta shkruaja sepse meriton aq më shum.
Axhi Rexhep thoshte se në qoftë se Perendia do të harronte për një moment se jam nje kukull e ndërtuar prej leckash dhe do të më dhuronte një moment jete,mund që të mos shprehesha të gjitha këto që mendoj,por e sigurt që do të mendoja të gjitha këto që po shprehem.
Do u kushtoja rëndësi gjërave,jo për ate sa kushtojnë por për atë që shprehin.
Do të flija pak do ëndërroja më shumë,sepse për çdo minut të humbur që mbyll sytë humbas gjashtëdhjetë sekonda drite aq sa e donte jetën Axhi Rexhep.
Do të vazhdoja kur të tjerët të ndalonin,do tê zgjohesha kur të tjerët do të flinin.Do të dëgjojë kur të tjerët të flisnin,për traditën shqipëtare.
Thoshte në qoftë se Perendia do të më dhuronte edhe shumë jetë,do të vishesha lirshëm,do të shtrihesha kruspull në djell,duke lënë të zbuluar jo vetëm trupin por dhe shpirtin tim.
Thoshte do të mundesha,do të shkruaja urrejtjen time lart mbi akulldhe do të prisja të dali dielli.Do të pikturoja me një ëndërr të Van Gogut lart në yje një vjershë të Beneditit dhe një këngë me tradita kombëtare,do të ishte kënga që do ti dhuroja Hënës.
Do tê uisja më lotët e mi trëndafilat,që të ndjej dhimbjen nga gjëmbat e tyre,dhe puthje të purpurt të petaleve të tyre….
Thoshte Axhi Rexhep sikur të kisha akoma jetë,nuk do të doja të kalonte as edhe nje ditë pa u thënë njerëzve se dashuroj,se i dashuroj.Do të bëjë çdo burrë dhe grua të besojnë janë të dashurit e mi,dhe jetoja i dashuruar më dashurin,aq kishte vullnetë për jetën.
Do ju tregoja njerëzve se sa gabimin bëjnë kur mendojnë se ndalojnë së dashuruari për traditën Shqipëtare,pa kuptuar se plakën kur ndalojnë se dashuruari!
Tek fëmija i vogël do ti jepja krahë,por do ta lejoja të mësoj vetë të fluturoj.Të moshuarve do tu tregoja se vdekjen nuk e sjell pleqëria por vetmija.Mësova shume gjëra nga ju,njerezit e mi.Mësova se të gjithë duam të jetojmë në maje të malit,pa e njohur se lumturia e vërtet gjendet në mënyrën kur zbret në një fushë të fshehur.
Mësova se kur i porsalinduri shtrëngon në pëllëmbën e tij të vogël pêr herë të parë,gishtin e dorës të babait të vet,e robëron përgjithmon.
Mësova se njerëzit kanë të drejtë të shikojnë të tjerët nga lart vetëm atëherë kur duhet ta ndihmoj të ngrihet.Janë kaq shumë gjëra që mesova nga ju,por nuk do të jen vërtet të nevojshme për shum kohë,sepse kur të më mbajnë të mbyllur brenda ne atë valixhe fatkeqësisht,do të vdes.
Te thuash gjithmon atë që ndjen dhe të bësh gjithmon atë që mendon.
Sikur ta dija që sot do të ishte hera e fundit që të shikoja duke fjetur,do të shtrengoja fort ne gjoksin tim dhe do të lutesha në Zotin që të mund të bëhem rojtar i shpirtit tënd.Në qoftë se do ta dija që kjo do të ishte hera e fundit që del nga kjo porte,do të përqafoja dhe do të thoja mos Ik se kemi ende për të biseduar,dhe do të të thërrisja përsëri që të them Axhi eja të bisedojm.Në qoftë se do ta dija se kjo do te ishte hera e fundit që do të dëgjoja zërin tënd duke me dërgu të fala do të regjistroja cdo fjalë tëndën që të mundem të dëgjoj dhe përsëri të dëgjojë e jo ta jap tani lamtumirën e fundit.
Në qoftë se do ta dija se këto do të ishin çastet e fundit që po të shikoja,do të të thosha se je njeriu më vlera Kombëtare dhe nuk do të sillja në mendje mendime të kota se ti e di këtë.
Ka gjithmon një të nesërme dhe jeta na jep mundësi të tjera për të bërë gjërat ashtu siç ti doje ,por në rast se bëjmë gabim dhe na mbetet e sotshmja,do të doja të them se sa burrë i fort ishe ,dhe kurrë nuk do të harrojë.
Prehu në paqe Axhi Rexhep në tokën tënde që aq shumë e deshe…!
Të qoftë i leht dheu i Kosoves
Znj.dipl.ec.Indira A.Hoxha
