Për të përcaktuar vetitë e dëshirës, në radhë të parë duhet të shohim ç’është ajo që lakmojmë. Nga lind ajo dhe ç’paraqet. Në vijë të parë qëndron mendimi i drejtë se lakmojmë atë që na mungon. Diçka për të munguar duhet që të ekzistoj materialisht ose shpirtërisht që të mund të sajohet dëshira. Poqese besimi se ajo ç’mungon ka vlerë e rëndësi të madhe, lakmia është më e madhe dhe kështu dëshira bëhet më e hovshme në të gjitha kuptimet e saj. Kurrë flasim për lakminë, themi se ajo është ndjenjë që karakterizohet me veçanti në ndërgjegjen e njeriut. Ajo lind gjatë krahasimit me tjetrin dhe ngjallë dëshirë për barazim ose tejkalim. Kurrë dëshira ritet ritën trazirat cytëse shpirtërore që çojnë dhënien e njeriut në tërësi pas saj dhe hiperbolizon vlerën e objektit që dëshiron. Dështimi i plotësimit të dëshirave gjithashtu rrit lakminë dhe akumulon hidhërime që mezi presin të hakmerren ndaj padrejtësive të jetës dhe posa të realizohet ndonjë nga dëshirat të konsideruara kruciale si që mund të jetë gruaja/burri i/e bukur, veturë luksoze e të tjera lakmi, ndjenja e hakmarrjes ndaj jetës dhe padrejtësive të saj bien nga intensiteti. Veçohet fakti se dëshira nuk është vetëm një nevojë fizike dhe psikike e karakterizuar si lakmi por ajo është edhe një hapësirë metafizike, një abstraksion i cili trazon qenien në të gjitha format dhe tiparet e ndërgjegjes së njeriut. Objekti i dëshiruar është madhëri, shenjtëri, shpëtues, autoritet, projekcion i fantazimeve dhe lumturisë konstante, satisfakcion i të gjitha mësheftësive dhe qejfeve sekrete. Ajo çon drejt perfeksionimit e njëherit çon edhe në humnerë morale sepse ajo nuk është një kod por një sjellje e udhëhequr nga ndërgjegjja që funkcionon te çdokush veçmas sipas balancës morale e qëndrueshmërisë vetanake. Gjersa njëri kërkon dhe gjënë kënaqësi, tjetri kërkon perfekcion te një i tretë nxitë të plotësoj dëshirën për t’u kapardisur. Një shembull i tre mëditorëve që kthehen nga puna e fushës mëgjeve, posa vërejtën një dru molle me kokrra të kuqërremta, dëshiruan të joshin oreksin e rritur. Njëri nga ta, këputi një dhe me ëndje ia shtiri dhëmbët ; tjetri mendoi se një, nuk është ndonjë eksploatim i dalluar dhe theu një degëze si rrem rrushi, me shtatë – tetë kokrra të bukura kurse i treti, nuk u afrua aspak pemës edhepse ia kishte gjithashtu ëndja të han një mollë të freskët, por e shtrydhi lakminë ngase nuk preferonte pasurinë e huaj. Ai anoi të arrij në shtëpi pa ia prishur rendin darkës, të ulej e të hante me familjen tok. Duket këtu gërshetimi i nevojës, dëshirës dhe ndërhyrjes së ndërgjegjes. Që vërteton se mund dhe ka shum lloj dëshirash e pikënisja e synimi është variabël. Ajo është në pajtim me unin dhe shkon drejt qëllimit pa synim negativ ; synimi është plotësimi i dëshirës dhe aventurë drejt objektit ose pasioneve të cilat i ndjehen si fitore e kënaqësi por këtu nuk kemi asesi ndonjë rezonancë morale që ndërhyn sepse kjo është dëshirë e dalur nga zëmra dhe s’kanë burime të paramenduara. Vetëm dëshirat e dala nga koka janë të rrejshme dhe në to mund të ketë shpesh fuqi negative që poashtu lidhen me unin si i tillë. Konkludimet shkojnë në kahje se nuk është vetëm nevoja ajo që lind dëshirën e që në vete nuk ka asgjë të keqe. Nuancat fillojnë atëherë kur mendohet se diçka na mungon. Përpos kësaj, dëshira lind edhe nga ndjenja të tjera si që janë problemet të cilat dëshirojmë t’i zgjedhim ; mandej mund të radhisim pasionet, ambiciet, zbavitjet, oreksin… Edhepse flasim për dëshira të nuancuara, ata janë plotësisht pozitive se qëllimi i tyre është dritë shpirtërore për unin pasiqë nuk kërkohet asgjë tjetër përveçse gëzimi dhe hareja pa asnjë ndërhyrje të motivit negativ. Sportisti që ngan në vrapime, ai që dëshiron të shënoj gol, portieri me dëshirë të kundërt nga ai që gjuan drejt portës… janë dëshira me motive të pastra që dalin nga shpirti e krijojnë hare e lumturi por edhe dhimbje kur ata shpëtojnë nga dora andaj ato janë si që thash më parë, pozitive dhe krijuese të personalitetit që kërkon cilësim e përparim jetësor.
